Ne Mutlu Bize ki, Adanasporluyuz.

Ankara’da Turuncu günbatımında,
Bir final oynanmadı sadece,
Bir Futbol Karşılaşması niteliğinde,
Bir piyes konmuştu tiyatro sahnesine.
Senaryoyu yazanlar gelmişti seyretmeye.
Kuruldular, adına protokol denilen tribüne.
Hakemin düdüğüyle açıldı perde,
Oyun oynanmaya başlandı sahnede.
Heyecan, sevinç, üzüntü, entrika, endişe,
Baştan sona duygu yüklü sahnede
Her türlü yol mubahtı malum kesimce,
Üç Birlik kuralına uygun, Trajedide,
Yer, Zaman ve Olay birliği içinde.

Tiyatro dedik ya,
Bir Brütüs lazımdı bizede.
Bizi arkamızdan vuracak, içimizden.
Barbaros soyunmuş bu role hiç düşünmeden.
Başlayan maçta, dakikalar gösterirken 22 yi,
Barbaros denen hain, Brütüs misali
2,5 milyon Adanalıyı, vurdu sırtından.
Rolünü tamamlamanın huzuruyla atıldı sahadan.
Bir ilk oldu Fırat AYDINUS, geçti tarihe,
İlk kez bir futbolcu atıldı dudak okuma yöntemiyle.

Senaryoyu yazanların,
Unuttukları bir şey vardı.
Yüreğini sahaya koyanları,
Hesaba katmamışlardı.
Ülkenin kalburüstü zenginlerine, ülkeyi yönetenlere karşı,
Protokolde tek başına savaşmak, sorarım size kimin harcı?
Belikli çok önemsememiş, hesaba katmamışlardı,
Ne Başkanı, nede taraftarı.
Yazılan senaryoya inat, 10 kişi 100 dakika resmen savaştı.
Sonuçta kaybedilen bir maçtı, uzatmalarda dayanılamadı.
Hak etmemize rağmen kaybettik maçı ve koskoca bir yılı.
Kazandıklarımızı da düşünelim, kaybedilen maçın ardından
Tüm Türkiye’ nin ayakta alkışladığı Adanasporumuzdu.
Bir bütün olduk, Taraftarı, Başkanı, Futbolcusu...
Utanmadan başımız dik, onurluyuz ve gururluyuz.
Ne Mutlu Bize ki, Adanasporluyuz.   

Necati KATIÇELİK